Kielce dzień drugi...

"Jedziemy z hydropakiem endurkowym szlakiem,
na próbach gazu damy, wszystkie je wygramy.
Wazony odbierzemy, do domu pojedziemy".

Oto przykład rymów częstochowskich jakie produkuje w czasie ciężkiego rajdu mózg otumaniony postępującym zmęczeniem i nadmiarem endorfin w organiźmie.Trasa nieco podeschła, więc było łatwiej. Poza tym, wszyscy opracowali sobie własne ścieżki przejazdu przez trudne błotka, skutkiem czego tracili mniej czasu na nieprzewidziane postoje. Grupa EORacing wystartowała w takim samym składzie jak w sobotę. Mirek Kowalski dość łatwo wygrywa klasę weteran, bo ani Grzesiu Horodyński, ani ja, nie jesteśmy w stanie pokonać Kowala na próbach. Zatem zrelaksowany Mirek jechał sobie spokojnie i pewnie po pierwsze miejsce. Może nawet zbyt spokojnie, bo na którymś z PKC zagadał się z mechanikiem i spóźnił o jedną minutkę. To prawdopodobnie wystarczyło aby w klasyfikacji drugiego dnia przegonił go Grzesiu Horodyński, który zachował czyste konto spóźnień. Piszę” prawdopodobnie”, bo do 19 30 w niedzielę wyników jeszcze nie było, więc pojechaliśmy do domu. Na tym rajdzie zastosowano po raz pierwszy pomiar czasu przy pomocy transponderów. Jak to zwykle bywa przy testach , pojawiły się różne problemy natury technicznej i organizacyjnej, więc wyniki były podawane ze sporym opóźnieniem. Wypadło to trochę słabo, ale „pierwsze koty za płoty”. System pomiaru czasu przy pomocy transponderów jest zdecydowanie najlepszy i ma umożliwić niemal natychmiastowe podawanie wyników. Tak z pewnością będzie, bo koledzy z chronometrażu na pewno wyciągną wnioski z tych zawodów i na następnych wszystko pójdzie zgodnie z planem. Tym niemniej, o wynikach nie mogę nic napisać, bo na tą chwilę ich po prostu nie znam. Drugiego dnia złapałem uczciwe 4 minuty spóźnienia, bo utopiłem motorek na kilka minut w rowie z wodą, a potem, spiesząc się nadmiernie, nie podjechałem z marszu ostatniego podjazdu. Powtórka kosztowała mnie sporo sił i kolejne minuty straty. Potem jechałem już bez spóźnień ale to wystarczyło tylko do zajęcia trzeciego miejsca w klasie. Prawdopodobnie. Cichy Majk podczas pierwszego dnia dość mocno naruszył sobie kontuzjowaną kostkę u lewej nogi. Drugiego dnia z trudnością włożył buta, bo kostka mocno napuchła. Jechał zawody tak aby noga nie bolała, a nie tak aby było szybko. Oczywiście noga i tak bolała, więc musiał toczyć wewnętrzny spór między Sercem, które nakazywało jechać i Rozumem, który nakazywał wycofać się z rajdu. Serce wygrało i Michał rajd ukończył bez spóźnienia, ale wynik z prób jest taki sobie. Taki sport. Wprawdzie rajdowcy często muszą zmagać się z bólem, bo przecież podczas wielu godzin jazdy naprawdę trudno jest czegoś nie zbabolić i nie obić sobie jakiejś części ciała. Wiadomo jednak, że bez jednej nogi trudno się ścigać. Cichy jakoś tak od poprzedniego sezonu jeździ z dziwnymi przygodami. Mam nadzieję, że zła karma już się skończyła i od następnych zawodów Cichy zmieni się w Szybkiego. W każdym razie, gdy na mecie Michał zdjął buta z lewej nogi i Rozum zobaczył jak ona wygląda, strasznie nakrzyczał na Serce. Doszło do scysji, którą załagodził dopiero smaczny makaron, pomagając uspokoić się i Rozumowi, i Sercu.
Podczas tego rajdu ludzie przeżywali gehennę. Szczególnie ci, którzy nie lubią, lub nie potrafią jeździć przez błota. Przed MP jechały panie startujące do Mistrzostw Europy. Czołówka pań jechała dość sprawnie, choć nie bez przygód. To jednak tylko 2-3 pierwsze. Reszta męczyła się strasznie. Kibice nie zawsze pokazywali dobry ślad, co w Kielcach jest regułą, ale z błota wyciągali. Drugiego dnia jedna pani, taka zupełnie malutka, utopiła sztukę już na dojazdówce. Czasy były ciasne, więc wszyscy doginali do PKC, a ta bidulka stała i patrzyła tylko na to swoje nieszczęście. Przeleciałem to błotko, stanąłem i wyrwałem jej tylne koło z breji, bo inaczej byłby to dla niej koniec rajdu. Na PKC zdążyłem, ona też, ale myślę, że tego dnia nie skończyła. Czasem, podczas takich zawodów, trzeba użyć zwykłej siły fizycznej, a gdzie taka mała dziewczyna może sama wyrwać z błota utopioną sztukę? Oczywiście, na zawodach, tego typu pomoc ma swój kres, bo przecież każdy jest pod presją czasu. Zatem panie rajdowcy starały się unikać błota za wszelką cenę. Te sprytniejsze, gdy dojeżdżałem je na trasie, starały się łapać za mną i jechać moim śladem. To bardzo dobra strategia, tym bardziej, że jechałem wolno. Natomiast te mniej sprytne wyczyniały różne cuda. Widziałem takie curiosum, że szczęka mi opadła. W pierwszej pętli drugiego dnia, na łatwym odcinku wzdłuż torów i z powrotem, jedna z dziewczyn utopiła maszynę w sporym, ale przejezdnym błotku. Kibice ją wyciągali, więc przejechałem obok spiesząc się do swojej pracy. Niewiele straciła, więc po PKC znów była przede mną. Jadę w drugiej pętli, patrzę, a ta babeczka, zamiast jechać trasą, tarabani się z motocyklem przez podwójne, mocno uczęszczane tory. Zrobiła skróta, bo tak bardzo bała się tego błota. Ile ona sił straciła przepychając ten motocykl przez te tory, a prawdziwa zabawa była jeszcze przed nią. Po drugiej stronie torów był bardzo stromy zarośnięty wąwóz, skąd wydostać się z motocyklem nie było łatwo. W każdym razie po dosłownie kilku minutach byłem już w tym miejscu, a koleżanka rajdowiec chyba jeszcze z tych krzaków nie wyszła. Na PKC jej przede mną nie było, zatem skrót dał jej naprawdę do wiwatu. Na wynikach widziałem, że dzień skończyła z dużą stratą. W sumie dziewczyny były bardzo dzielne. Z uwagi na stopień trudności trasy, jestem pełen uznania dla ich fantazji i hartu ducha.
W poprzednim sezonie ten sam klub KTM NOVI zorganizował udane Mistrzostwa Polski. W tym roku tak do końca nie powtórzył sukcesu. Trasa okrężna była bardzo dobra, dobrze oznakowana i zabezpieczona, a czasy były prawidłowo dobrane do rangi Mistrzostw Europy.
Próby były zupełnie niewystarczające do takich zawodów, za krótkie, a próba Enduro była puszczona po starych śladach. Co z tego, że pod prąd? Pod prąd też można było ją przetrenować. Wiem, że byli tacy, którzy z tej możliwości korzystali.
Mam już jednak dosyć pisania o tym, że dziwne ambicje niektórych zniechęcają innych do jazdy w MP Enduro.
Światła, więcej światła – nie, nie, to już było. To już ktoś powiedział. Wiem. Luzu, więcej luzu moi panowie:-).